|
|
![]() |
|
Það var á sjöunda áratugnum sem kennarar læknadeilda fóru í vaxandi mæli að verða þess varir að þeir þyrftu að breyta kennsluaðferðum sínum til að búa væntanlega lækna betur undir þau sérfræðistörf sem biðu þeirra að námi loknu. (Barrows og Tamblyn, 1980). Gagnrýndar voru þær hefðbundnu aðferðir sem tíðkast höfðu í háskólakennslu og beindust að því að hamra á staðreyndum sem leiddu til utanbókarlærdóms. Ennfremur þótti námið samhengislaust og lítið gert til að þjálfa nemendur í að tileinka sér bestu aðferðir til símenntunar. Bent var á að störf sérfræðinga krefðust hæfileika í lausn vandamála, þar á meðal hæfileika til að afla nauðsynlegra gagna og vinna úr þeim auk hæfileika til að setja fram tilgátur og prófa þær með því að afla viðbótargagna. Þessi umræða varð meðal annars kveikjan
að því að nýstofnuð læknadeild McMaster
háskóla Á þessum rúmlega þrjátíu árum sem liðin eru síðan McMaster háskólinn tók þessa kennsluaðferð í gagnið hafa kennarar við fjölmarga læknaháskóla um allan heim tileinkað sér hana. Nú síðustu ár hafa kennarar í mörgum öðrum háskólagreinum bæst í hópinn og áhugi á aðferðinni virðist mjög vera að aukast auk þess sem hún er að skjóta rótum á öðrum skólastigum (Wilkerson og Gijselaers, 1996). Sjá ennfremur umfjöllun undir liðnum Framkvæmd _________ © 2000
Þórunn Óskarsdóttir, M.Ed. Allur réttur áskilinn. Vefstjóri |